Jan
poprawę w szkolnictwie właśnie zaczyna od przygotowania nauczycieli. Gromadzi
tych od Nyela we wspólnym domu, mieszka z nimi, studiuje i sam ich do tego
zachęca, obserwuje działalność i organizacje innych szkół. Wlewa w skupionych
wokół siebie młodych radość nauczania i potrzebę zakładania różnych placówek
oświatowych. Zapala ich pasją dla pewnej metody, która z „powielaczy” wiedzy
uczyni ich prawdziwymi nauczycielami, znosząc lekcje po łacinie i wprowadzając
do każdego przedmiotu żywy język francuski. Z tego zalążka rozwinie się w 1680
roku wspólnota Braci Szkół Chrześcijańskich – sodalicja wychowawców. Na ogół nie
są oni księżmi, a oddanymi służbie wychowawczej braćmi, pracującymi w świecie,
w którym mają rozwijać wiarę, wiedzę, znajomość zawodów. Przyjmują czarny habit
z białym rabatem, z płaszczem chłopskim i chodakami, i pod przewodnictwem Jana otwierają
nowe szkoły. W 1687 roku mają już swój nowicjat. Rok później zostają wezwani,
by nauczać w Paryżu, gdzie w ciągu kilku miesięcy liczba uczniów przekroczyła
tysiąc.
W
następnym okresie zaczynają się problemy i wszystko zdaje się upadać.
Założyciel wspólnoty jest coraz częściej atakowany przez wysokich
przedstawicieli kleru Paryża, przez władze cywilne, katolików tradycyjnych i
jansenistów, opuszczony przez ludzi, którzy wydawali się mu wierni, a później
nawet pozbawiony władzy. W tych trudnych chwilach zanurza się w pokutnym odosobnieniu
i medytacji. Studiuje i wnika w siebie. Wytrzymuje przeciwności dzięki swej
niepokonanej łagodności, choć musi przenieść swoją wspólnotę z Paryża do małej
miejscowości Saint-Yon koło Rouen.
Zasiew
jednak wciąż przynosi owoce: powstają szkoły podstawowe, wieczorowe,
niedzielne, zawodowe i średnie, szkoły dla dzieci i dorosłych, seminaria dla
nauczycieli, ponadto instytucje dydaktyczne w więzieniach. Jego książki,
traktaty i elementarze pilotują pracę pedagogów. W najbardziej rozpaczliwych
momentach zaczyna wątpić we własne powołanie i oskarża się, że szkodzi własnemu
dziełu. Tymczasem jednak oddaje wszystkie swoje siły, pisząc i ucząc, aby
zapewnić przyszłość braciom, których trzecie tysiąclecie zastanie obecnych i
działających daleko poza granicami Francji i Europy w dziewięćdziesięciu
krajach świata.
Kiedy
Jan Chrzciciel de La Salle umiera 7 kwietnia 1719 roku w Saint-Yon,
zgromadzenie ma 23 domy i bezpłatnie kształci kilka tysięcy uczniów. Jana
Chrzciciela żegna tam trzydzieści tysięcy osób – trzydzieści tysięcy głosów
przeciwko likwidacji zakonu Braci Szkolnych i ich dzieła. Papież Leon XIII
kanonizuje Jana w 1900 roku, a pięćdziesiąt lat później Pius XII ogłasza go
„niebieskim patronem wszystkich nauczycieli u Boga”.
Święci
Lasalianie:
-
Benilde Romancom
-
Jakub Hilary Barbal Cosan
-
Cyryl Bertram i siedmiu towarzyszy
-
Męczennicy z Almerii
-
Michał Febres Cordero
- Macjusz Maria Wiaux Bolesław Stawicki