Urodził
się jako Rzymianin, syn Konstantyna z
rodziny zamieszkującej rejon S. Maria in Via Lata (Via del Corso). Późniejsza tradycja przypisała mu
przynależność do rodu Orsini,
co jednak jest wątpliwe z uwagi na brak potwierdzenia w źródłach współczesnych
Później był diakonem w Rzymie często zatrudnianym przez
swojego starszego brata, papieża Stefana II w negocjacjach z królami Lombardii. Na
papieskim dworze swego brata odgrywał dużą rolę i miał udział w utworzenie Państwa Kościelnego przez króla Franków Pepina
III.
Po śmierci Stefana II został wybrany jego następcą 29 maja 757 roku.
Jego pontyfikat był zdominowany przez stosunki
z władcami frankijskimi i królami Lombardii oraz Cesarstwem Bizantyjskim. Zapisał się w
historii jako ten, któremu udało się powiększyć państwo papieskie. O swojej
elekcji powiadomił monarchę Franków używając formuły, którą wcześniej
przesyłano po wyborze egzarsze Rawenny
namiestnikowi cesarza bizantyjskiego.
Wbrew obietnicy, nowy król Lombardów,
Dezyderiusz odmówił zwrotu ziem Państwu Kościelnemu, a także
najechał na nie w 758 roku i podbił księstwa Spoleto
i Benewent. Zaniepokojony Paweł poprosił o pomoc Pepina, który jednak
był zaabsorbowany zapobieżeniem powstania koalicji bizantyjsko- lombardzkiej.
Podczas
swego pontyfikatu papież Paweł I kontynuował politykę brata. Jako pierwszy
papież wręczył królowi Franków miecz symbolizujący świeckie ramię kościoła.
Kolegium doradcze Pawła I stanowili biskupi podmiejskich parafii. Potępienie
przez Konstantyna V kultu
obrazów i figurek zmusiło papieża znowu do szukania poparcia u Pepina III. Papież
Paweł I w bazylice św. Piotra zbudował
nową kaplicę, w której umieszczono relikwie św.
Petroneli. On też nakazał rozmieszczać w rzymskich
kościołach relikwie wydobyte z katakumb.
Zmarł
28 czerwca 767 roku w bazylice św. Pawła gdzie
schronił się przed upałami i tam został pochowany.
Po 3 miesiącach jego ciało przeniesiono do Bazyliki
św. Piotra.
Jego wspomnienie liturgiczne przypada 28 czerwca.
.