Jej imię
jest odnotowane w starych katalogach świętych diecezji Toledo i Burgos. Nie
istnieją jednak dokumenty z czasu, w którym żyła, to znaczy z XI stulecia.
Zaczęto o niej pisać dopiero kilka wieków później, opierając się na informacjach,
które do tamtej pory były przekazywane wyłącznie ustnie, z pokolenia na
pokolenie i często ubogacane legendarnymi szczegółami.
Na
temat życia Kasyldy nie ma więc żadnego, wiarygodnego tekstu historycznego.
Pozostaje jednak fakt, że od swej śmierci, 9 kwietnia 1075 roku, była obiektem
czci, a sanktuarium w Brivesca do którego 21 sierpnia 1750 roku przeniesiono
jej relikwie, jest do dnia dzisiejszego miejscem pielgrzymek.
Tradycyjny
opis przedstawia Kasyldę jako młodą muzułmankę, córkę zarządcy Toledo,
ówczesnej stolicy religijnej Hiszpanii, którą Arabowie zdobyli w 711 roku i
która pozostanie w rękach muzułmańskich aż do 1085 roku.
W
mieście wszyscy znają dziewczynę z powodu jej wielkoduszności, a przede
wszystkim dlatego, że jest zawsze gotowa wspierać uwięzionych chrześcijan.
Tutaj nie jest jasne, czy chodzi o jeńców wojennych, czy też nie. Ale wydaje
się raczej, że tak, ponieważ wówczas chrześcijanie jako tacy nie są
prześladowani. Co więcej, w Toledo przebywa na stałe biskup, pełniący funkcję
prymasa Hiszpanii. Kasylda odwiedza zatem więźniów, niesie im pomoc i wzbudza
podejrzenia u swego ojca, który zaczyna ją kontrolować. Pewnego dnia zostaje
przyłapana, gdy niesie chleb więźniom, jednak w momencie rewizji bochenki, które
miała ze sobą, przemieniają się w róże.
Jakiś
czas później Kasylda zostaje dotknięta tajemniczą chorobą, której nawet
najsłynniejsi ówcześni lekarze arabscy nie są w stanie wyleczyć. Poradziwszy
się swoich chrześcijańskich przyjaciół, każe się zawieść w okolice Burgos, do
Briviesca, aby zanurzyć się w wodzie ze źródła św. Wincentego. Ta woda ją
uzdrawia i Kasylda postanawia zostać chrześcijanką, jednak bez rozgłosu.
Przyjąwszy chrzest, porzuca życie w mieście i w pałacach, wybierając stan
anachorecki. Udaje się do pustelni, z dala od wszystkiego, zgodnie z tym, co
słyszała o starożytnych ojcach pustyni. W swoim eremie pozostaje aż do śmierci.
Została pochowana w kościele p.w. św. Wincentego. Już wtedy rozchodzi się wieść
o przypisywanych jej cudach. W ten sposób rodzi się i zaczyna być spontanicznie
przekazywana cześć dla niej, nazywanej „Kasyldą z Toledo” lub „Kasyldą z
Burgos”. Ludowa inicjatywa jest wcześniejsza wobec kościelnego uznania i
zachowuje żywotność również współcześnie.
Słownik:
- stan anachorecki – samotny styl życia.
- erem – pustelnia; klasztor zakonników wiodących pustelniczy żywot,
żyjący w odosobnieniu.