Znany też jako Robert z Chaise-Dieu. Urodził się w roku
1001 w Auvergne (Francja) w rodzinie spokrewnionej z Odonem z Cluny. Rodzice
powierzyli go w 1018 roku kanonikom od św. Juliana w Brioude. W 1026 sam został
kanonikiem. Po święceniach kapłańskich mianowano go administratorem dóbr
klasztornych. Ale życie kanonickie go nie zadowalało. Wyjechał wówczas do
Italii i przez jakiś czas przebywał na Monte Cassino. Zapoznał się tam z
tradycją monastyczną. W grudniu 1043 roku z dwoma towarzyszami osiadł w głębokim
borze pod Brioude i rozpoczął życie na wpół pustelnicze, na wpół apostolskie.
Nowych kandydatów do tego rodzaju życia nie brakowało. W 1050 roku erem
przekształcił się w klasztor Casa Dei: La Chaise-Dieu. W dwa lata później Leon
IX udzielił mu przywileju egzempcji, a Henryk I podpisał akt uznania. Gdy
nadciągali nowi kandydaci, Robert zakładał małe przeoraty, rozrzucone po całym
Masywie Centralnym. Zmarł 17 kwietnia 1067 roku. Bez zwłoki otoczyła go cześć
wiernych. Aleksander II zaaprobował ten kult. Wspomnienie nowego świętego
obchodzono 17 kwietnia. Robertowi wcześnie też poświęcono kilka pism
hagiograficznych. Niebawem jego dzieło kontynuować będą nowe fundacje w
Grandmont . Kanonizowany w 1095 roku.
