|
|
„Obym tylko miłować umiała! Palić, spalać się miłością
” – tak pisała w przeddzień
złożenia ślubów zakonnych 24 letnia Julia Ledóchowska, nowicjuszka w klasztorze
urszulanek w Krakowie. W dzień profesji przyjęła imię Maria Urszula od Jezusa,
a słowa tu przytoczone stały się linią przewodnią całego jej życia. Urodziła
się w 1865 roku w rodzinie, która zarówno ze strony matki (Szwajcarki z
rycerskiego rodu Salisów) jak i ojca (potomka starego polskiego rodu) dała
licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, zaangażowanych czynnie w dzieje
Europy i Kościoła. Wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości
rodziców, wśród licznego rodzeństwa. Trójka najstarszych dzieci obrała drogę
życia konsekrowanego: Maria Teresa (beatyfikowana w 1975) założyła w przyszłości
Sodalicję św.Piotra Klawera, a młodszy brat Włodzimierz był generałem Jezuitów.
M.Urszula przeżyła w klasztorze krakowskim 21 lat.
Zwracała uwagę swym rozmiłowaniem w Bogu, talentem wychowawczym i
wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się warunkach społecznych,
politycznych i obyczajowych. Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie
Jagiellońskim doprowadziła do otwarcie pierwszej w Polsce bursy dla studentek,
gdzie mogły otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną
formację religijną. Powodowana tą wrażliwością, z błogosławieństwem
Papieża Piusa X rozpoczęła pracę wychowawczą w sercu wrogiej Kościołowi
Rosji. Gdy wyjeżdżały z drugą siostrą w stroju świeckim (życie zakonne w Rosji
było zabronione) do Petersburga nie wiedziała, że rusza w nieznane, a Duch
Święty poprowadzi ją drogami, których nie przewidziała.
W Petersburgu Matka i powiększająca się wspólnota sióstr
(erygowana wkrótce jako dom autonomiczny) żyły w ukryciu i choć pod stałym
niemal nadzorem policji, prowadziły intensywną pracę wychowawczą i religijną
ukierunkowaną także na zbliżenie między Polakami i Rosjanami.
Z powodu wybuchu wojny 1914 roku M.Urszula musiała
opuścić Rosję. Wyjechała do Sztokholmu. W okresie skandynawskiej peregrynacji
(Szwecja, Dania, Norwegia), działalność Matki skupia się, obok pracy
wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na
rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Dom Matki i sióstr był
oparciem dla ludzi o różnych orientacjach politycznych i religijnych. Jej
gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Zapytana
jaką politykę prowadzi, odpowiedziała bez wahania: moją polityką jest miłość.
W 1920 roku M.Urszula wraca z siostrami i dużą grupą
sierot po emigrantach do Polski. Stolica Apostolska przekształca autonomiczny
klasztor w zgromadzenie apostolskie, dając mu nazwę: urszulanki od N. Serca
Jezusa Konającego. Duchowość zgromadzenia skupia się wokół kontemplacji
zbawczej miłości Chrystusa i uczestniczeniu w Jego misji przez wychowanie i
nauczanie oraz służbę ludziom szczególnie cierpiących, opuszczonych, żyjących
na marginesie społeczeństwa, poszukujących sensu życia. M.Urszula wychowuje siostry
do umiłowania Boga nade wszystko, a w Bogu każdego
człowieka i całego stworzenia. Uśmiech, pogodę ducha, pokorę i
zdolność przeżywania szarej codzienności jako uprzywilejowanej drogi ku
świętości, uważa za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem i
narzędzie wpływu ewangelizacyjnego i wychowawczego. Ona sama była
przejrzystym przykładem takiego życia.
Zgromadzenie rozwija się szybko. Powstają wspólnoty
sióstr w Polsce i na ubogich, wielonarodowych i zróżnicowanych religijnie
kresach wschodnich. W 1928 roku powstaje dom generalny w Rzymie, i bursa, aby
uboższe dziewczęta mogły zapoznać się z bogactwem duchowym i religijnym
serca Kościoła i europejskiej cywilizacji. Siostry podejmują też pracę wśród
ubogich na obrzeżach Rzymu. W 1930 roku siostry, towarzysząc dziewczętom
jadącym w poszukiwaniu pracy, osiedlają się we Francji. Wszędzie, gdzie
jest to możliwe M.Urszula tworzy ośrodki pracy wychowawczej i nauczycielskiej,
posyła siostry do katechezy i do pracy w dzielnicach nędzy, organizuje wydawnictwa
dla dzieci i młodzieży, sama pisze artykuły i książki [np. powieści dla dzieci,
t.j. "Z urwisa -
boater"]. Inicjuje i wspiera tworzenie organizacji dla
dzieci (Krucjata Eucharystyczna), młodzieży starszej i dla kobiet. Bierze
czynny udział w życie Kościoła i Kraju, za co otrzymuje wysokie odznaczenia
kościelne i państwowe.
Gdy jej pracowite i niełatwe życie dobiegło końca w
Rzymie, 29 maja 1939 roku, ludzie mówili, że zmarła
święta.
Sługa Boży Jan Paweł II beatyfikował M.Urszulę
20 czerwca 1983 w Poznaniu. 18 maja 2003 roku, w dniu swoich 83. urodzin, Jan
Paweł II ogłosił ją w Rzymie świętą.
Źródło: Biografia na stronach Watykanu