Znana
też jako Elżbieta z Hesji lub Ilza z Hesji. Urodziła się około 1129 r. zapewne
w niemieckim Bonn. Pochodziła ze znakomitej rodziny. Była jeszcze dzieckiem,
kiedy pobożni rodzice zwyczajem ówczesnym oddali ją na naukę i wychowanie do
klasztoru benedyktynek w Schönau nad Renem. Tu pozostała na zawsze. W roku 1147
jako 18-letnie dziewczę przywdziała welon zakonny, by niedługo potem złożyć
śluby. Po 10 latach została wybrana na mistrzynię nowicjatu, a potem na
przełożoną.
W
pięć lat po wstąpieniu do klasztoru Elżbieta zapadła na ciężką chorobę, którą
znosiła przez 12 lat z heroiczną cierpliwością. Kiedy cierpienia się wzmagały i
nie mogła chodzić o własnych nogach, wykorzystywała cenny czas na słodką
modlitwę z Bogiem.
Obdarzona darem wysokiej kontemplacji doznawała daru
objawień Pana Jezusa, Matki Bożej i świętych Pańskich. Obdarzył ją także Pan
Bóg darem proroczym. Jej wizje miały wpływ na mariologię i religijność
średniowiecza. Kiedy umierała 18 czerwca 1164 r., miała 35 lat. Do
"Martyrologium Rzymskiego" wpisał ją w 1584 r. papież Grzegorz XIII.
W roku 1632 relikwie Elżbiety zostały w czasie wojny trzydziestoletniej
sprofanowane i zniszczone przez protestanckich Szwedów. Zachowała się jedynie
szczęśliwie relikwia głowy św Elżbiety. Święta zostawiła po sobie bogatą
korespondencję. Naglona nadprzyrodzonymi wizjami pisała do biskupów w sprawie
reformy Kościoła. Jej listy zebrał starannie i opublikował jej brat, Ekbert.