Żywot świętego
Barnaby, apostoła
(Żył około roku Pańskiego 60)
Pismo święte nie zwykło oddawać wielkich pochwał
Świętym Pańskim. Widać to z tego, że o Najświętszej Maryi Pannie wspomina
tylko, iż była łaski pełna, że Bóg był z Nią i błogosławiona była między
niewiastami, - świętego Józefa zwie Pismo święte mężem sprawiedliwym, -
świętego Jana, apostoła, nazywa uczniem, który Panu był miły, a świętego Piotra
opoką. Podobnie świętego Barnabę krótkimi słowy określa, że był mężem dobrym,
pełnym wiary.
Święty Barnaba urodził się na wyspie Cyprze z
rodziców żydowskich, pochodzących z pokolenia Lewi, bogatych i wielkiego
znaczenia w tym kraju. Kiedy podrósł nieco, oddano go pod opiekę sławnego
nauczyciela Gamaliela, od którego, dzięki wielkim zdolnościom, bardzo dużo
skorzystał. Do tej samej szkoły uczęszczał święty Paweł, który wtedy jeszcze
Szawłem się nazywał.
Gdy Jezu Chrystus przybył na ziemię i naukami
oraz cudami okazał, że jest prawdziwym Zbawicielem, Barnaba był pierwszym z
tych, którzy zgłosili się doń jako Jego uczniowie.
Po ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Jezusa i po
zesłaniu Ducha świętego pozostał Barnaba u apostołów. Rodzice zostawili mu
znaczny majątek, ale on wolał iść w ślady ubogiego Chrystusa, przeto sprzedał
wszystko co odziedziczył, a pieniądze dał apostołom, aby je rozdzielili między
ubogich. Potem, jako dokładnie obeznanego z ustawami i przepełnionego Duchem
świętym, wysłali go apostołowie, aby głosił Ewangelię świętą.
W tym samym czasie nawrócił się święty Paweł i
starał się, aby go przyjęto do liczby wyznawców w Jerozolimie, których dawniej
prześladował. Nie znając go dobrze, sprzeciwiano się jego przyjęciu, ale
Barnaba, który go znał od dawna, ujął się za nim i polecił go świętym apostołom
Piotrowi i Jakubowi. Kiedy im opowiedział o nawróceniu się tego dawnego
nieprzyjaciela Jezusa, podziękowali Bogu, a św. Piotr wziął zaraz świętego
Pawła do swego mieszkania i gościł go przez siedemnaście dni u siebie. Tym
czasem kilku uczniów zaczęło głosić naukę Jezusa w Antiochii i założyli nową
gminę. Aby ją urządzić i utrwalić w wierze, posłali tam apostołowie Barnabę,
który chętnie się tam udał i z wielką gorliwością głosił Ewangelię świętą. Miał
też tę pociechę, że gmina ta wkrótce tak wzrosła, że musiał się starać o
pomocnika. Usłyszawszy, że Paweł znajduje się w pobliżu, udał się do niego i
prosił go, aby z nim ruszył do Antiochii. Paweł przychylił się do jego życzeń i
obaj przez cały rok nauczali w tym mieście i udzielali Sakramentów świętych.
Zdziałali tutaj wiele dobrego i pozyskali dla wiary Chrystusa dużo zwolenników,
których wówczas od imienia Chrystusa chrześcijanami (christiani) zwać zaczęto.
Kiedy pewnego dnia nauczali wespół z kilku
nauczycielami, objawił się im Duch święty i oświecił ich, że mają się udać
między ludy pogańskie, aby tam głosić Ewangelię świętą. Cała gmina ustanowiła
modlitwę i posty, aby prosić Boga o błogosławieństwo na to posłannictwo
misyjne, po czym obaj apostołowie ruszyli w drogę, przybrawszy sobie do pomocy
pobożnego ucznia Marka. Nasamprzód udali się do Seleucji, a stamtąd do
Salaminy, gdzie po raz pierwszy głosili ludowi pogańskiemu naukę Chrystusową.
Ścigani i prześladowani przez żydów, odwiedzili dużo miast, w których głosili
naukę Jezusa i czynili cuda, przez co nawrócili wielu pogan na wiarę
chrześcijańską. Między innymi nawrócił się także namiestnik cesarski.
Kiedy Paweł i Barnaba po kilkuletniej pracy
misyjnej powrócili do Antiochii, trafili na chwilę, kiedy pomiędzy tamtejszymi
chrześcijanami wybuchł zatarg, czy nawróceni poganie są wolni od zachowywania
przepisów prawa Mojżeszowego. Był to oddźwięk sporu wywołanego przez żydów
jerozolimskich, którzy żądali, aby poganie przynajmniej po chrzcie poddawali
się obrzezaniu i zachowywali prawo rytualne żydowskie. Zaniepokojona tym gmina
antiocheńska wysłała Barnabę i Pawła do Jerozolimy po wyjaśnienia apostolskie.
Na zebraniu apostołów i członków gminy jerozolimskiej - był to pierwszy w
Kościele synod - zapadło orzeczenie, że nawróceni z pogaństwa są wolni od przepisów
prawa żydowskiego. Zaopatrzeni w pismo potwierdzone przez wszystkich apostołów,
powrócili Paweł i Barnaba do Antiochii, gdzie dalej pracowali około szerzenia
wiary świętej. Po pewnym czasie postanowili ponownie wyruszyć na wędrówkę
misyjną. Barnaba wziął z sobą Jana Marka jako ucznia i udał się na wyspę Cypr;
stamtąd poszedł do Rzymu, a potem do Mediolanu, gdzie założył gminę
chrześcijańską. Rządził nią przez siedem lat jako biskup, po czym opuścił
Mediolan, powierzywszy godność biskupa jednemu z uczniów swoich, i powrócił na
Cypr, gdzie go oczekiwała korona męczeńska. Pan Bóg objawił to swemu wiernemu
słudze, ale Barnaba nie uląkł się i głosił dalej, że Jezus jest prawdziwym
Mesjaszem. Gdy przybył do Salaminy, oburzeni na to żydzi wywiedli go z miasta i
ukamienowali, a uczeń jego Marek z czcią go pochował. Z powodu prześladowań
długi czas nie wiedziano, gdzie się znajduje jego grób, ale później sam Święty
objawił to jednemu z biskupów w Antiochii. Szukano i znaleziono ciało Świętego
z Ewangelią św. na piersiach, tak jak mu ją Marek był położył.
Nauka moralna
Święty Barnaba odznaczał się cnotą skromności i
pokory. Nigdy się nie chwalił i nie wysuwał na pierwsze miejsce, chociaż ono
nieraz mu się należało, a przy tym był pilny w wykonywaniu obowiązków, jakie na
siebie przyjął. Zyskał też przez to u Boga wielkie zasługi, tak że może nam
służyć jako wzór godny naśladowania.
Różni są ludzie na świecie, cierpliwi,
miłosierni, hojni dla ubogich, czystość miłujący, czy nawet umartwionego życia,
ale prawdziwa pokora rzadka jest pomiędzy nimi, a jednak tylko ten jest
prawdziwym i dobrym chrześcijaninem, kto jest prawdziwie pokorny.
Filozofowie pogańscy wiele mówili i pisali o
różnych cnotach, ale cnoty pokory nawet z imienia nie znali. Dlatego Pan Jezus
kazał się jej uczyć od Niego, bo wiedział, że tej cnoty gdzie indziej nie
znajdzie, prócz Matki Jego Najświętszej Maryi Panny. Cnota pokory nie ma nic
wspólnego ze stanem. Wielcy tego świata powinni się korzyć przed mocną ręką
Boską, powinni pamiętać, że tego samego mają Boga nad sobą, co i ich poddani;
to samo prawo, ta sama Ewangelia obowiązuje tak pana jak chłopa. Zajmujący
wysokie stanowiska na ziemi mają pamiętać, że najniżsi poddani zaćmią ich swą
świetnością i blaskiem w Niebie, jeżeli teraz ci prostaczkowie posiadają
większą pokorę.
Naśladujmy wszyscy pokorę świętego Barnaby,
albowiem skromnych i pokornych ludzi więcej szanują niż zarozumiałych, a Bóg
szczodrze ich wynagradza.
Modlitwa
Boże, który nas wspierasz zasługami i
pośrednictwem św. Barnaby, apostoła, spraw miłościwie, abyśmy za jego
wstawieniem się darów miłosierdzia Twego z Twej łaski dostąpili. Amen.
Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni
roku - Katowice/Mikołów 1937r.