Żywot
świętego Paschalisa Baylona,
franciszkanina
Podrósłszy, zgodził się na owczarka do pewnego bogatego pana, który go bardzo polubił za sumienność i pilność w służbie. Był tak skrupulatny, że gdy owca wpadła na obce pole, on płacił szkodę ze swoich nędznych zarobków. Pewnego razu owczarz, który był jego zwierzchnikiem, kazał mu iść do obcej winnicy i urwać tam kilka winogron, grożąc mu biciem, jeśli tego nie uczyni. Paschalis odpowiedział ze spokojem: "Prędzej się dam zabić, niż bym miał zgrzeszyć przeciwko siódmemu przykazaniu!"
Gorąco pobożny, na kiju pasterskim wyciął sobie wizerunek Matki Boskiej, a nad nim krzyż. W chwilach wolnych wbijał ten krzyż w ziemię i padał na kolana; zdarzało się, że w tych modlitwach wpadał w zachwyt. Z wielkiego nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny często pasał owce w pobliżu jej kaplicy, za co go strofowano, że owce schudną, pasąc się ciągle na jednym i tym samym pastwisku. Paschalis był innego zdania i w istocie trzoda jego była ze wszystkich najtłuściejsza.
Pan jego, przekonawszy się o jego wielkich cnotach, pokochał go jak syna i chciał mu dać własną córkę za żonę, a z nią cały majątek, - ale Paschalis nie przyjął tej łaski, zapewniając, że nie chce nadal żyć w świecie i że powziął postanowienie wstąpienia do zakonu św. Franciszka.
Mając lat dwadzieścia, poprosił o przyjęcie go do zakonu w mieście Walencji i z jak największą gorliwością spełniał wszystkie najgrubsze roboty w klasztorze i poddawał się wszelkim nań włożonym obowiązkom z godnym naśladowania posłuszeństwem. Raz tylko nie usłuchał przełożonego, a to z następującego powodu: Pewnego razu zapukała niewiasta do bramy klasztornej, żądając spowiedzi. Paschalis poszedł to oznajmić spowiednikowi, a ten nie mając czasu, rzekł do Świętego: "Idź i powiedz, że mnie nie ma w domu". Paschalis odrzekł: "Raczej powiem, że nie masz, ojcze, czasu". Ksiądz rozkazał mu, aby tak powiedział, jak on mu polecił, ale Paschalis łagodnie lecz stanowczo odparł: "Tego nigdy nie uczynię, gdyż byłoby to kłamstwem, a ja kłamstwa nigdy się nie dopuszczę!"
Niedługo później wysłano go w daleką podróż do Paryża do generała zakonu. Podróż ta była bardzo niebezpieczna, gdyż hugenoci (* Hugonotami nazywano protestantów we Francji.*) prześladowali zakonników, gdziekolwiek nadarzyła się sposobność. Nie ominęły te przykrości i Paschalisa. Hugenoci często nań napadali i obrzucali go kamieniami, tak, że ubezwładnili mu lewe ramię, a dwakroć uwięzili go jako szpiega, ale on nie utracił ufności w Bogu i jakby cudem ocalony powrócił znów do swego klasztoru. Tutaj czekała jego pokorę ciężka próba. Oto gwardian przed wszystkimi zakonnikami zrobił mu ciężki zarzut, że zanadto ufa w siebie i w swoje cnoty. Bracia klasztorni zasmucili się tym niesprawiedliwym zarzutem, ale Paschalis pokornie ucałował nogi gwardianowi i rzekł: "Wszystko jest dobre, co od Boga pochodzi, a Jezus Chrystus za to nawet na krzyżu śmierć poniósł". Przekonaniem jego było, że człowiek wobec Boga winien mieć serce dziecka, wobec bliźniego serce matki, a wobec siebie samego serce sędziego. Według tego przekonania sam zawsze postępował. Przełożeni klasztorni posyłali go z jednego klasztoru do drugiego, aby zakonnikom w jego osobie ukazać żywy przykład wszelkich cnót zakonnych, wiedzieli bowiem, że przykład zawsze więcej działa niż wszelkie przepisy i kazania.
Paschalis, jakkolwiek za młodych lat był tylko samoukiem, miał tyle bystrości, że nabył wkrótce głębokiej nauki i tak jej umiał używać i trafiać do umysłów, że najuczeńsi mężowie zasięgali jego rady i dziwili się jego trafnym odpowiedziom. Nauki jego miały taki urok, że przekonywały i sprowadzały na drogę cnoty najzatwardzialszych grzeszników.
Najrzewniejsze chwile spędzał przed obrazem Matki Boskiej i przy przyjmowaniu Ciała i Krwi Pańskiej, a przed Najświętszym Sakramentem trawił całe noce na modlitwie.
Gdy zapadł w ostatnią, śmiertelną chorobę, ucieszył się, gdy mu powiedziano że nadchodzi kres jego życia. Przygotowawszy się należycie na zgon, zapytał otaczających jego łoże, czy Msza św. już się rozpoczęła, a gdy mu oznajmiono, że już się odprawia, wziął krzyż i różaniec w rękę i pełen uśmiechu podczas Podniesienia oddał ducha Bogu, przeżywszy lat pięćdziesiąt dwa. Było to w dzień Zielonych Świątek roku Pańskiego 1592.
Do grona Świętych Pańskich policzony został w roku 1690 przez papieża Aleksandra VIII.
Odwiedziny
cyborium
Święty Paschalis, będąc w klasztorze, używał każdej minuty wolnej od
zatrudnień domowych na modlitwę przed Hostią św. Piórem się nie da opisać -
mawiał - jakich tam doznawał słodyczy i jakie stąd łaski nań spływały.A ty Czytelniku, jakież pod tym względem masz przekonanie? Jakże spędzasz dzień wolny od zatrudnień? Nie mów, że nie masz czasu, aby codziennie kilka minut wolnych poświęcić Jezusowi Chrystusowi!
Do obowiązku tego skłania cię nasamprzód wiara, która cię uczy, że w cyborium na wielkim ołtarzu w kościele mieszka Stwórca twój i Zbawiciel, który cię krwią swoją wybawił od grzechu pierworodnego, Sędzia, który wszystkie czyny sądzić będzie.
Gdzież zatem możesz godniej przepędzić tę chwilę czasu wolnego, jeśli nie w kościele?
Królowa Saba z dalekich stron przybyła w odwiedziny do króla Salomona i tak się wyraziła: "Błogosławieni ludzie twoi, którzy zawsze widzą oblicze twoje i słuchają mądrości twojej". Rozważ dobrze te słowa, pamiętając, że w ołtarzu masz więcej niż Salomona.
Ty wierzysz w to, ale cóż czynisz? Masz czas mieszać się do cudzych spraw, które nieraz wcale cię nie obchodzą. Odwiedzasz miejsca i szukasz rozrywek, na które religia twoja nie pozwala - ale nie masz czasu odwiedzić Jezusa Chrystusa utajonego w Najświętszym Sakramencie Ołtarza! Ustami mówisz, że wierzysz w Chrystusa, ale w sercu inne masz przekonanie! Niegodziwy sługo Boży, za mowę twoją Pan Bóg sądzić cię będzie!
Prawda to niezaprzeczona, że poganie często czczą bogów swoich szczerzej i więcej, niż wielu katolików Syna Boga żywego. A przecież wiesz, dlaczego Pan Jezus zamieszkał w twoim kościele parafialnym. Wiesz, że to dla ciebie, słyszysz wołanie Jego pełne miłości: "Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzy pracujecie i jesteście obciążeni a Ja was ochłodzę" (Mat. 11,28)!
Mówisz często o swych cierpieniach i troskach, skarżysz się na ciężkie czasy - idźże więc często przed ołtarz Jezusa i błagaj Go, aby ci trosk ujął i ulżył w nich!
Piotr święty tak postąpił, a Jezus uzdrowił mu świekrę.
Natanael z Filipem przybył do Niego, a Jezus rzekł im: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, ujrzycie Niebo otworem stojące, a aniołów Boga spuszczających się do Syna Człowieczego".
Pokutująca Magdalena usiadła u stóp Jego w domu faryzeusza Szymona, a On odpuścił jej grzechy. Niechaj prostota twoja w modlitwie uważana będzie za głupotę, i niechaj ją jako taką wyśmiewają, ale Bogu jest ona miła i za nią Bóg najwięcej wynagradza.
Modlitwa
Boże, któryś świętego Paschalisa, Wyznawcę Twojego, prawdziwą ku
Przenajświętszej Tajemnicy Ciała i Krwi Twojej miłością przyozdobił, spraw
łaskawie, abyśmy podobnie jak on z tej Boskiej uczty posiłek dla duszy naszej
czerpać godnymi się stali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który króluje w
Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.św. Paschalis Baylon, franciszkanin
urodzony dla świata 1540 roku,
urodzony dla nieba 1592 roku,
kanonizowany 1690 roku,
wspomnienie 17 maja
Żywoty Świętych Pańskich na
wszystkie dni roku - Katowice/Mikołów 1937 r.